Ten post został złożony pod:
Najważniejsze informacje o stronie głównej,
Wywiady i kolumny
Archie pierwszy
Robert Greenberger
W pierwszym numerze New Life with Archie: The Married Life, Betty lamentuje, że wszyscy młodzi chłopcy – Henry Aldrich, Richie Cunningham, Zach Morris, Troy Bolton – umawiała się, ponieważ Archie poślubiła Veronikę, były klonami jej prawdziwej miłości. To jeden z niewielu prawdziwych momentów w scenariuszu Michaela Uslana i składa hołd szablonowi projektowi Archie Andrewsowi, ponieważ jego wprowadzenie w 1941 roku.
Przez lata zawsze był All-American Boy, dobry człowiek, który nie jest do końca doskonały, wykwalifikowany w niektórych rzeczach, niezręczny w innych, ale ten, który inspiruje w innych. Archetyp został opracowany, ponieważ Ameryka powoli wyłania się ze wspaniałej depresji, a młodzież mogła wrócić do skupienia się na szkole i zabawy, a nie pracując nad tym, aby położyć jedzenie na stole. Począwszy od Henry’ego Aldricha Clifford Goldsmith w Gra w 1938 r., What A Life, stworzono wyidealizowany nastolatek i dał młodych chłopcach na wojnę zaledwie kilka lat później coś do marzenia. Sukces Aldricha doprowadził do serialu Mickey Rooney Andy Hardy Film i było nieuniknione, że ktoś stworzy postać komiksu w tej samej formie.
Bob Montana uderzył w Pay Dirt, gdy stworzył Archiego Andrewsa i gangu w Riverdale High School, występując pierwszy w PEP Comics #22 (grudzień 1941) i Jackpot Comics #4. Szybko przeszedł od funkcji tworzenia kopii zapasowej, a w krótkim czasie odepchnął dramatycznych bohaterów i złoczyńców, robiąc miejsce na rozszerzając obsadę postaci wspierających.
Te krytyczne historie wprowadzające są teraz zbierane po raz pierwszy w kolekcji twardej okładki Dark Horse Archie Firsts. Debiut Archie PEP jest włączony wraz z kompletnym Archie #1 (Winter 1942-1943), całością Archie’s Girls Betty and Veronica (1950); Przyjazd Reggie Mantle z Jackpot Comics #5 (wiosna 1942) oraz wszystkie historie Reggie z rywala Archie Reggie #1 (1950) oraz wszystkie historie Jughead z Buddy Jughead #1 (1949). Funkcje nie-armie pojawiły się w Archie #1 oraz Betty & Veronica #1, ale nie zostaną tu zebrane.
Te początkowe historie mają pewien urok i prostotę sztuki i humoru. Archie był gapiowany i był wkurzany, zauroczony zarówno bogatą dziewczyną Veronica Lodge, jak i atrakcyjną „dziewczyną z sąsiedztwa” Betty Cooper. Jego najlepszym kumplem jest maszyna do jedzenia, Jughead Jones i jego rywalem dla uwagi dziewcząt jest wszechstronny sportowiec i chodzący ego Reggie. Jeśli jest coś niezwykłego w dynamice społecznej, to pomimo tego, że niektóre postacie mają rodzeństwo, są ledwo dyskutowane lub widziane przez dziesięciolecia. Skupiono się wprost na tym niezwykłym kręgu społecznym na długo przed tym, jak kliki stały się uznaną normą.
Możesz zobaczyć obsadę wypełniającą się, ponieważ każdy wypełnił niszę w licealnym porządku społecznym. Z grupy podstawowej zepsuta bogata dziewczyna Veronica została ostatnią (PEP #26), ustanawiając wieczny trójkąt z pierwszej historii, kiedy Archie nieumyślnie prosi obie dziewczyny o ten sam taniec szkolny. Kontrast między nimi był początkowo znacznie ostrzejszy z Betty wybitną z umiejętnościami domowymi, ale walczyła z pracą domową, otrzymując pomoc od Jughead, podczas gdy Ronnie nigdy nie miał obowiązków i myślał, że gotowanie jest dla personelu.
Podobnie jak dziewczęta były rywalami, Archie potrzebował folii i dodano Reginalda „Reggie” Mantle III, chociaż został nazwany Scotty w jego wprowadzającym występie kamei, zanim został przemianowany na Reggie w drugim występie. Podczas gdy Archie był niezdarny, Reggie był gładki, gwiazda wieloosobowa, która doceniała swój dobry wygląd (uprawiając grzebień na długo przed „Cookie” Byrnes). Ponieważ Archie potrzebował najlepszego kumpla, aby lamentować swoje uczucia, Jughead, a.k.a Forsythe Pendleton „Jughead” Jones III był idealnym najlepszym kumplem, nawet o wiele bardziej niezręcznym i społecznie nieśmiałym. Po cichu mózgi w grupie ukrywał to za leniwym zachowaniem, ale zawsze można go było liczyć w szczycie.
Tak, humor może czuć się przestarzały, ale te historie są również oknem na to, jak dorośli z lat 40. XX wieku chcieli, aby świat istniał dla swoich dzieci. Sztuka jest przyjemnością do oglądania, a interakcje postaci naprawdę ustanawiają tempo dla wszystkich innych.